Gece, (sancısız)

"Gece"

Aslında "gece" olmayacaktı bu yazının konusu.. Gitmek olacaktı, gidememek olacaktı.. Lakin ağrısı bol bir yazı olur gibi hissettim. Daha az ağrılı bişi olsun dedim. Dedim de uzaklaşamadım çok hissettiklerimden. "Gece" olsun dedim. Sanki "gece" sancısız bir yazı olmayı başarabilecekmişcesine..

Geceleri nedense gündüzlersen çok sevdim. Gece ne yapmak istiyorsan onu yapmak için ideal bir zamandı bana kalırsa. Küçükken hiç uyumak istemezdim bana uyumam gereken saat söylendiğinde. Uyunması gereken vakitse, neden herkes uyanıkdı? Seste de uyuyamam zaten. Biraz inadımdan biraz sesten bir türlü dalamazdım uykuya. Sağa sola döner dururdum yatakta. Odaya biri girdi mi uyuyor numarası yapardım. Sonra herkes için uyku saati nihayet gelirdi, uyku için hazırlanılırdı, televizyon kapanırdı, ışıklar kapanırdı. Uyumak, uykuya dalmak için her şey hazır olurdu. Uykuya dalarlardı hiç zorlanmadan. Şaşardım. Benim uykuya dalma sürecim genel olarak hep zorlu olmuştur. Kafasını yastığa koyar koymaz uyuyanlara hep imrenirdim. Keşke, derdim ben de yapabilsem. Olmazdı. Olduramazdım. Sesler ilişirdi kulağıma, ortalık karanlık ama yine de uyuyamazdım. Kalkardım yavaştan sıyrılırdım yataktan. Bahçeye çıkardım. 

Bahar akşamları yağmur yağıyorsa biraz dururdum öylece bahçede, dinlerdim, izlerdim, gözlerimi kapatır, derince nefes alıp hissetmeye çalışırdım toprağın kokusunu. 

Kış akşamları ise kısacık zamanda üşüyerek girerdim içeri. 

Eğer yaz akşamı ise ki en sevdiğimdir durur yıldızları izlerdim. Çok büyülerdi çocuk kalbimi o akşamlar. O sessizlik. Herkesin uykuda olup da benim uyanık olmam çok keyiflendirirdi beni. Uyuyun derdim uyuyun. Ben uyanığım. Ve siz kaçırıyorsunuz benim gördüğüm onca güzelliği..
Hele yaz sabahları bilinçsizce erkenden uyanırdım. Bahçede kuş sesleri. Anlamaya çalışırdım; kumrular? uyanmış, kırlangıçlar? uyanmış, martılar? uyanmış, kediler, köpekler, böcekler, karıncalar,çekirgeler.. herkes uyanmış. İşte derdim doğa çoktan uyanmış. Sessizce mutfağa girer kimseyi uyandırmadan bir bardak kahve yapmayı başarıp da çıkmış olabilirsem bahçeye, o gün şanslı günümde olurdum. 

Şimdilerde hala severim sabah uyanmayı. Ama hep uyanmam. Uyku, canım uyku. Hep daha sarıp sarmalayıcı zanımca. Geceler boyu nasıl da kucak açıyor bir dünya dolusu insana. Nasıl da sarıp sarmalıyor.. he düşünecek olursam şöyle de bir soru beliriyor zihnimde, "ee her kese kucak açan bu uyku bir sana mı açamıyor, bir seni mi alamıyor içine?" Diye. Ama öyle düşünmüyorum. O, o kucağı herkese açıyor. Belki bazen de açmıyor bilemiyorum. Düşünmek de istemiyorum bunu. Her şey değişebilir. Hissettiklerim ve düşüncelerim buna dahil. Lakin ben gecelerin yalnızlığını seviyorum. Herkes bilmez zira bunun tadını. 

"Gece uykuları" nı herkes tadar da "gece uyanıklığı"nın tadını yalnız iyi gurmeler bilir bence.

Kendimi de nasıl övdüm:)

Belki bu yüzden "gece" olsun istedim bu yazının konusu. Ne kadar sancılarım, ağrılarım olursa olsun içinde. Yine de sevdiğim, her şeyiyle.
Her şeyiyle sevdiğim diğer sevdiklerim gibi.
Yani "gece" güzel
"gece" can.

O vakit canım insanlar, 

İyi gelsin geceleriniz..

Ha bu arada, 

"Gece" sancısız bir yazı olmayı başardı bence. :))